PlayRight+ trekt de prijsuitreikingen weer op gang. In samenwerking met de docententeams van hogescholen en Belgische universiteiten start een nieuwe ronde om studenten te belonen die zich tijdens hun opleiding onderscheiden hebben als uitvoerend kunstenaar . 

De ceremonie van dinsdag 18 september aan het IAD was bjizonder, omdat we voor het eerst samenwerkten met dit Institut des Arts de diffusion. De ploeg van hun master Dramatische kunst koos een laureaat volgens een aantal criteria die ze vrij kunnen bepalen. Als organisatie die naburige rechten int en verdeelt is het enige criterium dat we opleggen aan de selectie van een laurea(a)t(e) dat de selectie zich moet baseren op de prestaties van een student als uitvoerend kunstenaar .

Voor de rest krijgt het docententeam totale vrijheid om te bepalen wie de prijs van PlayRight+ toebedeeld krijgt. De aankondiging van dit mooie nieuws was in handen van Luc Van Grunderbeeck, de directeur van de richting dramatische kunst aan het IAD die ook afscheid neemt van de school na 25 jaar trouwe en uitstekende dienst:

Kiezen is altijd moeilijk, schijnbaar subjectief en volkomen oneerlijk ten opzichte van iedereen die niet gekozen werd. Maar de prijs van Playright+ kan nu eenmaal niet opgesplitst worden. 
Aan ons dus om na te denken en voorstellen naar voor te schuiven. 
In dit geval leek het ons (in elk geval dit jaar) een goeie piste om, eerder dan efficiëntie op een podium, uitmuntendheid, stemkwaliteiten of wat dan ook, een parcours te belonen vol momenten van bewustwording, inzet, moed, creativiteit en nederigheid.
We wilden dus een opsteker geven aan een student die zich tijdens zijn parcours onderscheiden heeft door de manier waarop hij of zij zichzelf in vraag stelde, gedreven was om op onderzoek te gaan, gretig en vol nieuwsgierigheid, die initiatieven nam, die kwam aanzetten  met wilde acrobatieën, zowel fysiek als dansant, die koppig bleef werken aan dingen die niet vanzelfsprekend bleken of om wat in zijn of haar hoofd zat ook uit te werken, met een onberispelijke ethiek (die tot uiting kwam in kritieken op vertoningen of schoolinitiatieven), die zich solidair toonde met andere studenten en blijk gaf van engagement op alle niveaus, dat voelbaar was tijdens schoolvergaderingen. En dan hadden we het nog niet over die lach, die uitstraling, die poëzie. 
Vandaag zijn de acteurs die na hun opleiding toetreden tot het theaterlandschap veel meer dan gewone uitvoerders. Er wordt van hen verwacht dat ze ideeën naar voor schuiven voor projecten, reflecties, inzichten over hoe de wereld in elkaar zit, of dit nu vanuit een politiek, sociaal of literair perspectief is, of dat ze een visuele, plastische, lichamelijke benadering (of alles tegelijk) voorstellen, die ORIGINEEL is.
In de theateropleiding van het IAD zijn we er ons van bewust dat we de studenten moeten voorbereiden om een antwoord te kunnen bieden op deze nieuwe tendens. Geleidelijk passen we ons programma aan om openingen te creëren naar meer zelfstandigheid, ook door te luisteren naar voorstellen van studenten. Het is trouwens in die context dat we studenten de kans geven, als ze dat willen, om hun studies met een jaar te verlengen als ze op een specifiek project broeden.
De student die we dus dit jaar voordragen voor de prijs van PlayRight+, wilde zijn bijkomend jaar wijden aan een poging om een opmerkzame creatie uit te werken. Hij werd een soort ceremoniemeester of een spelleider, hij trainde zich in lichaamstaal via opleidingen buiten de school, omdat hij erg goed wist wat hij nodig had. Hij verzamelde een acteursploeg om zich heen met allerlei achtergronden en onder zijn vleugels leverde deze ploeg een indrukwekkend resultaat af, dat zich bewoog tussen spel, improvisatie, een wilde race, muziek, onwaarschijnlijke heldhaftige fantasygevechten, schaamteloosheid, enz. In deze indrukwekkende vertoning speelde, keek en stuurde onze ceremoniemeester voortdurend. Hij stuwde de voorstelling vooruit met een spelplezier en autoriteit die vanzelfsprekend leken en creëerde elke avond opnieuw een andere voorsteling in het hier en nu, voor de ogen van de toeschouwers. Een opus dat radicaal afweek van alles dat wij hem hadden kunnen aanleren. Tot grote vreugde van onze docenten, omdat het aantoont dat we geen kader opgelegd hebben, maar hulp boden en aanwakkerden. Deze creatie leverde hem in juni al de grootste onderscheiding op. 
Ik heb het natuurlijk over Ouloulou-Volcanique, en vanzelfsprekend, voor wie het nog niet geraden had, over Antonin Compère.

Binnenkort speelt Antonin Compère in C12, in een theatrale dansvoorstelling van Lorena Spindler: Softness.  Tegelijk werkt hij aan de spreiding voor zijn eigen stuk Ouloulou-Volcanique.