Mélanie Isaac en Arty Leiso: winnaars van Franc’Off 2019
6 september 2019
Als partner van het Franc’Off festival, ontmoette PlayRight de eerste twee winnaars van de competitie die deze zomer plaatsvond als onderdeel van het Francofolies de Spa-festival. Mélanie Isaac en Arty Leiso, beiden zowel artiesten als auteurs, vertellen ons meer over hun afgelegde parcours, hun invloeden en inspiratiebronnen, en hun toekomstige projecten.
Hoe verliep jullie carrière tot nu toe? Kunnen jullie iets meer vertellen over jullie eerste concert, of hoe jullie als artiesten zijn begonnen?
Mélanie Isaac: Mijn eerste concert? Ik moet zo’n 10 jaar oud geweest zijn. Ik had net mijn eerste akkoorden op de gitaar geleerd. Op een avond ging ik met mijn ouders mee naar een feestje. Daar was er een groep coole opa’s die een soort blues rock speelden om de avond op te vrolijken, voor zover ik het mij goed herinner. Maar wat ik me wel nog goed herinner is dat ik de hele avond de microfoon in het oog had. Toen het dessert eenmaal verteerd was, verzamelde ik alle moed en vroeg ik de zanger of hij me even zijn gitaar wou lenen voor een liedje. Met trillende handen haalde ik een G Majeur aan die een liedje van Françoise Hardy intoneerde “Tous les garçons et les filles”, en dat was mijn eerste stap naar een publiekelijk optreden. Net zoals la chanson française een ‘romantisch-melancholische’ tendens heeft, is optreden een beetje als een harddrug: je neemt het een keer en bent je leven lang verslaafd (lacht). Het vervolg ging min of meer natuurlijk. Ik slaagde erin me verder te verdiepen, muzikanten te ontmoeten, covergroepen te vormen in verschillende genres, en dat allemaal terwijl ik in het grootste geheim mijn eigen nummers schreef. Die liedjes durfde ik pas veel later te publiceren, nadat ik een niet-artistiek hogeschool diploma had behaald, waarvan ik echt hoopte dat ik het nooit zou nodig hebben. Uiteraard werd het snel duidelijk dat ik nog steeds een baan nodig had en heb om de koelkast te vullen en producties te financieren. Gelukkig kwamen prachtige muzikale ontmoetingen en samenwerkingen mijn richting uit, en kon ik mijn palet verrijken. De herinneringen hieraan warmen mij helemaal op, maar alle fases die ik doorlopen heb opsommen zou wat te saai zijn. Er is een zin in een van de nummers die ik binnenkort wil opnemen die misschien zowat mijn idee samenvat van een creatief leven: “Mise au hasard d’une exigence, laisse le repos pour les prudentes”. Als ik tot nu toe terugkijk op mijn parcours, op mijn megalo-droom en mezelf, vind ik dat we het zo slecht nog niet hebben gedaan.
Arty Leiso: Ik ben heel vroeg begonnen met muziek maken door naar de klassieke academie te gaan toen ik klein was, terwijl ik thuis al snel in een Jazz-bad werd ondergedompeld. Op een bepaald moment was ik de klassieke gitaar beu en stopte ik aan de academie. Wat ik wilde was Nirvana, iets met pit (lacht). Mijn vader liet me de grote akkoorden zien, en ik begon te spelen met vrienden en leerde mezelf veel aan door, onder andere, naar de Beatles te luisteren. Nadat ik mijn studies humane wetenschappen had afgerond, volgde ik Jazz Studio in Antwerpen en vervolgens ging ik naar het Conservatorium van Brussel, afdeling Jazz, zonder eigenlijk een carrière in jazz te willen starten. Als je muziek wilt studeren, zijn er echter, op enkele uitzonderingen na, niet veel andere opties dan jazz en klassiek aan Franstalige kant. Ik had al snel heel wat projecten met Alice Spa (akoestische pop-folk) en mijn groep Purpleized (reggae-rock).
Jullie zijn allebei zowel auteurs als uitvoerende kunstenaars. Wat zijn voor jullie belangrijke invloeden en inspiratiebronnen? En hoe zouden jullie jullie muzikale projecten omschrijven?
Mélanie Isaac: Het is een echte job. Natuurlijk wordt dit werk ondersteund door bepaalde vaardigheden, een methode, … Maar ik hou niet zo van de term ‘muzikaal project’. Het is waarschijnlijk wat naïef maar ik wil graag blijven geloven dat, op het moment van de act, auteur, muzikant of zanger zijn in de eerste plaats een staat is. Ik denk dat er in de kern van mijn werk een soort van zelfonderzoek of zelfs zelfprecisie aanwezig is. Een lied, amper drie minuten, is kort. Het is een kwestie van een juiste invalshoek te kiezen, je visie voor jezelf en anderen min of meer duidelijk te maken en terwijl voldoende ruimte over te laten voor de luisteraar om zijn eigen visie, zijn eigen ‘staat’ daartegen te projecteren. Ik geloof dat ik onopzettelijk kleine, tijdloze muzikale bubbels probeer te produceren, die min of meer primaire gevoelens overbrengen. Ik hou van het poëtische woord en van Elektro-pop. Het leven, mijn hele leven, beïnvloedt me. Elke ontmoeting, ervaring, reis, muzikale bevlieging eindigt, vermoed ik, door zich ergens op het moment van de compositie volledig te zuiveren.
Arty Leiso: Ik ben dol op componeren. Ik begon ook steeds meer en meer te houden van zingen, dus ik componeer, schrijf en voer uit. In feite doe ik al jarenlang alles van A tot Z, of het nu gaat om de compositie, muziek, video’s of montages. Tien jaar lang heb ik gespaard om mijn studio in mijn huis te monteren. En sinds zeven maanden heb ik nu thuis mijn eigen basis, en zoek ik arrangeurs en neem ik op in grotere studio’s waar men mij helpt om mijn beats en nummers cleaner te maken. Ik kan niet alles tegelijkertijd doen: ik ben muzikant, ik componeer, ik neem op, ik mix, ik maak mijn clips, ik monteer die, ik kalibreer, ik communiceer over mijn projecten, …Kortom, het is tijd om me op minder dingen te focussen en bepaalde zaken uit te besteden, zeker wat video’s en het arrangeren van mijn opnames betreft. Vroeger wilde ik alles alleen doen, maar dat is onmogelijk. Vier of vijf jaar geleden begon ik muziek te maken om op reis te gaan met vrienden. Geleidelijk aan begon ik meer en meer te zingen, en nu lanceerde ik een jaar geleden Arty Leiso. Het is een volwaardige show met mini-sketches, mise-en-scène en muziek. Ik heb een volledige wereld gecreëerd rondom Arty Leiso: muziek, clips, etc. Voor het showgedeelte heb ik beroep gedaan op een vriend en staan we met twee op het podium, hij is er voor het podiumwerk. Het volledige productiegedeelte sta ik alleen op het podium en dan komt hij het podium op.
Jullie hebben respectievelijk de eerste en tweede prijs gewonnen tijdens het Franc’Off festival 2019. Hoe was die ervaring tijdens de Francofolies de Spa voor jullie?
Mélanie Isaac: Bij wedstrijden weet je nooit echt waar het toe zal leiden, omdat de concurrentie vaak heel groot is. In dit geval hier geloofde ik er echt helemaal niet in. De muzikanten die me meestal op het podium vergezellen slaagden er niet in om hun agenda met de mijne te synchroniseren. Ik ben dus mijn liedjes alleen op het podium moeten gaan verdedigen, met mijn gitaar en mijn piano, iets wat ik al jaren niet meer had gedaan. Aangezien de meeste artiesten die alleen op het podium staan zich beroepen op computers en vooraf opgenomen tapes, was het een enorme verrassing dat mijn voorstel zo hartelijk werd onthaald. Behalve de prijs die ik in ontvangst heb mogen nemen en de kans om een nieuw publiek te ontmoeten, hou ik aan deze ervaring vooral een onschatbaar gevoel van vrijheid over, en zin om erop uit te trekken met enkel mijn gitaar onder de arm, om treinen te nemen, om terug te komen met een reisdagboek vol liedjes, om muzikanten op te bellen en een prachtig concert in groep voor te bereiden voor de volgende editie van de Francofolies. Het valt nog te bezien of de planning dat allemaal toelaat, natuurlijk (lacht).
Arty Leiso: Twee jaar geleden speelde ik al op de Francofolies met Alice Spa en ik was erg enthousiast om dat opnieuw te doen. Wat de wedstrijd betreft, zoiets gelijkaardigs heb ik nog nooit meegemaakt: de ontvangst was geweldig, we speelden TEMIDDEN van het festival, tussen de andere artiesten, de podiumcondities waren ideaal… Het was bijvoorbeeld de eerste keer dat ik optrad met draadloze microfoons en dat was zo’n vrijheid! We kregen ook een gelijkaardige zichtbaarheid als de andere artiesten die op de affiche van het festival stonden. Er wordt geen onderscheid gemaakt. Het is de eerste keer dat ik een festival meemaak waarbij de muzikanten van een wedstrijd gelijk worden behandeld als de andere artiesten. We kregen zelfs een vergoeding, wat misschien normaal lijkt, maar niet als vanzelfsprekend beschouwd kan worden. En om het af te maken, kreeg ik de kans om drie keer op te treden: een keer met Alice Spa en twee keer als Arty Leiso.
Jullie werken nu al enkele jaren als artiesten. Hoe beheren jullie jullie professionele carrière?
Mélanie Isaac: Tot nu toe ben ik mijn eigen agent, mijn eigen label, mijn eigen manager. Natuurlijk zou ik soms graag kunnen vertrouwen op een professioneel team zodat ik me volledig op mijn muziek kan concentreren. Dat zal misschien ooit het geval zijn, maar op dit moment denk ik eerder aan zelfmanagement en beschouw ik dat ook als een vorm van creatie. Ik interpreteer het op een speelse manier. Tijdens de zeldzame dode momenten sta ik even stil en begin ik te dromen. Dan vraag ik me af: “Wat is het allergekste dat je kan doen? Welke artiest bewonder je het meest en met wie zou je graag samenwerken? Wat zou het mooiste concert zijn?”… Als ik enkele antwoorden heb, dan rest me enkel nog het risico te durven nemen en mezelf zorgvuldig te organiseren. Dat durf ik niet altijd. Soms crash ik of leidt het mij ergens volledig weg van wat ik me had voorgesteld, en gelukkig maar, want anders zou het spel niet zo leuk zijn. Wat het papierwerk betreft, doe ik beroep op Smart. Bovendien kreeg ik de kans om enkele opleidingen te volgen over rechten en contracten. Al doende leer ik en gelukkig staat Art-I, als booker, ook altijd klaar als ik vragen heb die ik niet alleen kan oplossen. Dat is onmisbaar!
Arty Leiso: Dat maakt me dus een beetje bang. Ik ben zelfstandige, en als muzikant heb ik geen constant inkomen en dus opende ik samen met mijn moeder een ijssalon. Ik factureer als zelfstandige, maar vaak stoot ik op veel vragen. Soms ben ik wat verdwaald, weet ik niet wat ik aan wie moet vragen. Ik heb ook enkele opleidingen gevolgd, zoals Management bij de Conseil de la Musique, en dat heeft me echt geholpen. Bovendien heb ik enkele opleidingen gevolgd van Ça Balance. Nu heb ik nog steeds veel vragen, en weet ik niet naar wie ik me moet richten. Ik denk daar sterk over na, en ook over het hele team erachter: wie krijgt hoeveel betaald, hoe, etc.
Wat zijn jullie toekomstige projecten?
Mélanie Isaac: Zowel in mijn hoofd als op het bureaublad van mijn computer heb ik de titel staan van een album. De meeste nummers zijn al geschreven en gecomponeerd, sommige à quatre mains. Het pre-productiewerk met een van mijn trouwe medewerkers begon een paar dagen na de Franc’Off. Omdat de creatie van audiovisuele objecten me steeds meer ongeremd fascineert, heb ik ook enkele intentieverklaringen geschreven en beelden verzameld voor twee videoclips. Maar ik ga nu niet meteen alles op tafel smijten want ik ben een angsthaas en over die dingen praten voordat ze af zijn, bezorgt me slapeloze nachten.
Arty Leiso: Sinds het Franco’Off festival heb ik overal even bij stilgestaan: wat wil ik met mijn project doen, wat is de essentie, welke kant wil ik uit… Mijn manager steunt me en begeleidt me, wat mij enorm stimuleert. We werden recentelijk benaderd door een booker die ons een jaarcontract heeft aangeboden. Dus ik probeer uit te zoeken hoe dat werkt, wie wat krijgt, wat de wetgeving zegt, etc. Er staan verschillende concerten op het programma, alles staat op mijn Facebook-pagina. Daarnaast werk ik hard aan mijn album dat ik hoop begin november uit te brengen. Ik heb er lang aan gewerkt en wil een groot feest organiseren voor de release van het album.