Sectoraward ‘Beste Muzikant’ voor David Poltrock & David Numwami

8 maart 2019

De Music Industry Awards (MIA’s) en de D6bels Music Awards (D6MA) zijn de belangrijkste muziekprijzen die jaarlijks worden uitgereikt in België. Wie een award meekrijgt naar huis, kan sowieso terugkijken op een geslaagd jaar.

Naar goede gewoonte worden, naast de alom bekende publieksprijzen, ook enkele awards uitgereikt door professionelen uit de Belgische  muzieksector. Eén van die awards wordt toegekend aan de ‘Beste Muzikant’ van het jaar. En dit jaar gingen die awards naar David Poltrock (op de MIA’s), en naamgenoot David Numwani (op de D6MA).

David Poltrock is van alle markten thuis. Na meer dan 20 jaar ervaring als live- en sessiemuzikant voor onder andere Hooverphonic en Triggerfinger, als producer, arrangeur én componist voor verscheidene Belgische artiesten en films, debuteerde hij in 2018 met zijn eerste solowerk, de trilogie ‘Moods-Mutes-Machines’; David Numwami is een jonge sessiemuzikant en arrangeur, die faam maakte met zijn project “Le Colisée” en sedert de samenwerkingen lijkt op te stapelen. Zo werd hij ongeveer twee jaar geleden gecontacteerd door de Franse zangeres en actrice Charlotte Gainsbourg en tourt hij sindsdien als gitarist met haar de wereld rond.

Beide muzikanten legden al een gevarieerd parcours af met veel gelijkenissen. Een van hun belangrijkste gemeenschappelijke eigenschappen, behalve hun naam, is ongetwijfeld hun liefde voor experimenteren met geluid en muziek.


Gefeliciteerd met jullie award voor ‘Beste Muzikant’ tijdens de MIA’s en de D6bels. Kwam dit geheel onverwachts?

David Numwami: Ik had echt niet verwacht dat ik die award zou krijgen. Het is een vrij ongewone award, vind ik. Maar het is in ieder geval erg leuk.

David Poltrock: Ja, het kwam toch vrij onverwachts. Ik ben nu ongeveer 25 jaar professioneel muzikant, en in het begin van mijn carrière waren er af en toe wel eens mensen die zeiden dat het fijn zou zijn mocht ik genomineerd worden – dat waren toen nog de ZAMU Awards. Dat was de periode dat ik heel veel in the picture kwam met Hooverphonic, maar toen is dat er nooit van gekomen, wat ik ook niet erg vond. Nu heb ik een trilogie onder mijn eigen naam ‘Poltrock’ uitgebracht, en ik veronderstel dat die tot bij het grote publiek geraakt is. Ik denk dat ik daarom genomineerd werd. Dat kwam echt als een verrassing, en het winnen van de prijs eigenlijk ook. Alhoewel ik de dag ervoor wel een donkerbruin vermoeden had, omdat ik blijkbaar de enige van de genomineerden was die aanwezig zou zijn (lacht). In elk geval, het is een grote eer.

Je hebt al een heel parcours afgelegd op professioneel gebied. Kan je jouw ‘loopbaan’ en achtergrond kort even voorstellen?

David Poltrock: Het begon allemaal met The Boondocks, een lokale rockband uit Poperinge waar ik bij ging spelen. Ze hadden een paar hitjes begin jaren ’90 en zaten in die slipstream van Nederlandstalige muziek met onder andere Gorki, De Mens, Noordkaap. In ’93 gingen we onze tweede plaat opnemen in Nederland. Ik was amper 20 en mocht direct een plaat opnemen en spelen op grote festivals als Marktrock, Maanrock en de Gentse Feesten.

De echte doorbraak kwam in ’98 toen ik terechtkwam bij Hooverphonic. Vanaf dan ging het snel. Ik loodste Mario Goossens bij Hooverphonic binnen en hij loodste me op zijn beurt binnen bij Monza, de opvolger van Noordkaap. Ik speelde plots bij twee bands die het goed deden in België.

Daarna werd ik zowat overal gevraagd. Er zijn weinig mensen met wie ik niet heb gespeeld, live of in de studio. Tot vorig jaar speelde ik bij Hooverphonic maar nu speel ik enkel nog bij De Mens en ben ik bezig met mijn eigen projecten. Nu ik meer tijd heb, word ik gevraagd om pitches te maken voor filmmuziek. Tot 5 jaar geleden was producen mijn main thing, maar daar heb ik nu geen tijd meer voor.

David Numwami: Ik heb een achtergrond die misschien wat atypisch is voor een muzikant, omdat ik filosofie heb gestudeerd en dus niet naar een conservatorium ben geweest. Tijdens mijn studies begon ik stukjes muziek op te nemen in mijn kamer en zette ik het project “Le Colisée” op poten. Dat stelde mij in staat om andere muzikanten te ontmoeten en mijn eerste concerten te geven. Toen ik in het laatste jaar zat, werd ik gecontacteerd door de Franse groep François and the Atlas Mountains om hen tijdens hun tournee te vervoegen als muzikant voor iets langer dan een jaar. Om het kort samen te vatten: door muziek te maken voor mezelf, ben ik eigenlijk begonnen met muziek maken met en voor anderen..

Wanneer besliste je om als muzikant carrière te maken?

David Poltrock: Als kind was dat al een droom. Ik wou muziek studeren maar dat mocht niet van thuis. Dus studeerde ik talen, maar kreeg mijn ouders wel zo ver om na mijn studies nog een jaartje muziekstudies te betalen. Dat was aanvankelijk bij Jazz Studio en nadien aan het Conservatorium van Gent.

David Numwami: Toen de tournee met de Franse band erop zat en ik ook mijn studies had afgerond, probeerde ik een baan te vinden als leraar filosofie. Dus op professioneel gebied zag ik mezelf niet echt als muzikant omdat ik nog maar net klaar was met studeren. Ten slotte kreeg ik dat voorstel van Charlotte Gainsbourg om mee te doen met haar tournee, waar ik bijna twee jaar aan heb gewerkt. Op tournee gaan is heel erg verslavend, dus op dit moment zeg ik tegen mezelf dat ik muzikant ben. Als deze tournee voorbij is, zullen we wel zien. Ik leef veel meer van dag tot dag en sta open voor alles.

Hoe ben je op het niveau gekomen dat je vandaag hebt bereikt?

David Poltrock: Om te beginnen door hard te werken. Tijdens de periode dat ik studeerde zat ik zo’n 7-8 uren per dag achter de piano om die zo goed mogelijk te proberen beheersen. Bovendien moet je op een gegeven moment wel beseffen dat je bepaalde zaken niet kan, en dat kon ik vrij goed. Dan probeer je de dingen die je wel kan uit te vergroten. In mijn geval is dat spelen met klanken. Ik ben niet de typische muzikant die virtuoos snel kan spelen, maar ik heb meestal wel een goed inzicht in wat voor nummer welk soort klank past. Ik speel liever twee noten met absoluut de juiste klank over een volledige track, dan dat ik er 100 speel die nergens toe leiden.

Ik ben niet alleen muzikant, maar ook componist, arrangeur, producer, ik geef les aan PXL-Music… die combinatie zorgt ervoor dat ik mij als muzikant nooit zorgen heb moeten maken over werk. Er viel altijd wel iets uit de bus. Louter als uitvoerend muzikant zou het heel moeilijk zijn om te staan waar ik nu staan. Daar kan je in België gewoon niet van leven.

De acteer- en muziekwereld gaat vaak gepaard met een lange, harde strijd voor iedereen die het wil maken. Welk advies zou je jonge acteurs en muzikanten geven?

David Poltrock: Het is het advies dat ik aan mijn studenten ook altijd geef, namelijk dat ze zich moeten diversifiëren en breder moeten denken dat hun eigen niche waar ze denken in uit te blinken. Probeer voor een stuk opname-engineer te zijn, probeer te arrangeren, te componeren, te producen, zodat je niet afhankelijk bent van enkel en alleen muziek spelen.

Wat ook belangrijk is, is je netwerk in België uitbouwen: zichtbaar zijn, naar buiten komen, aangenaam in de omgang zijn.

David Numwami: Mij helpt het om altijd een project van mezelf in het vooruitzicht te hebben en niet te moeten vertrouwen op anderen. Op tournee gaan gaat altijd gepaard met leuke ontmoetingen en toffe verrassingen, maar het is belangrijk om je eigen project te hebben en daarop te focussen. Ook belangrijk: niet stressen en er rekening mee houden dat alles tijd kost. Haast je niet en heb er vertrouwen in, dan neem je ook meer doordachte beslissingen.

Hoe zou je de Belgische muziekwereld omschrijven?

David Poltrock: Klein! We kunnen nauwelijks over een Belgische muziekscene spreken, want er is heel weinig contact tussen de Vlaamse en Waalse muziekscene. Als je een paar jaar bezig bent, ken je iedereen. In Duitsland is elke scene een wereldje op zich, bijvoorbeeld de urban scene, de rock scene, de pop scene, etc. Die markten zijn daar groter dus die verschillende scenes zijn veel levensvatbaarder. In België zijn die scenes zich pas de laatste jaren beginnen manifesteren. De indie scene heeft altijd Europeser gedacht en gaat internationaal, maar de pop & rock scenes blijven heel klein.

David Numwami: Het is een wereld waar nog veel aan gesleuteld moet worden, of toch in elk geval aan de Franstalige kant. De periode van Les Disques du Crépuscule (label) was fantastisch, de rock generatie van de jaren 2000 was super, en ook de indie muziek van enkele jaren terug was een mooie generatie. Nu lijkt het alsof er opnieuw heel veel ruimte is voor iets nieuws.Ik zie nieuwe collectieven, nieuwe scènes. Aan de andere kant doet de Belgische hiphop het heel goed. Ik heb de indruk dat er terug ruimte is wat betreft pop-, rock- en experimentele muziek.Dat is een cyclus die zich maar om de 10 jaar voordoet. We moeten daar dus nu van profiteren.

Vind jij dat je als muzikant voldoende geïnformeerd wordt over jouw rechten (niet enkel over die rechten die beheerd worden door beheersvennootschappen)?

David Poltrock: Ik vind het de plicht van de muzikant om dat zelf te doen. Je vraagt toch ook niet aan een bakker of hij genoeg wordt geïnformeerd over volksgezondheidskwesties? Die gaat daarnaar op zoek, en in muziek is dat juist hetzelfde. Er zijn genoeg diensten die muzikanten informeren. Ik vind niet dat het de taak is van een beheersvennootschap om muzikanten afzonderlijk te informeren. Iedereen weet dat ze met vragen terechtkunnen bij PlayRight, SABAM, etc.

David Numwami: Ik vind van niet. Ik heb me trouwens net ingeschreven bij PlayRight. Ik was bekend met de Franse equivalent omdat ik een T-shirt van hen had gekregen tijdens een concert, maar veel meer wist ik er niet van. Recentelijk heb ik wel het kunstenaarsstatuut aangevraagd, en op dit moment komt dat mij goed uit, maar ik ben niet echt op de hoogte van alternatieven. Veel van mijn collega-muzikanten adviseerden me om dit statuut aan te vragen, aangezien ik het geluk heb dat ik een regelmatige activiteit heb door die tournee. Dus ik heb dat dan maar gedaan.

Hoe kunnen we onze muzikanten beter informeren over hun rechten?

David Poltrock: Ik moet wel zeggen dat ik iemand mijn rechten laat beheren voor PlayRight, en ik vertrouw die 100% waardoor ik er zelf niet al te veel hoef achter te gaan. PlayRight heeft een heel goede inspanning gedaan na die totale chaos bij Uradex. Alles is nu overzichtelijk.

David Numwami: Ik denk wel dat, als we wat meer zouden uitkijken en we ons beter zouden informeren, we genoeg informatie kunnen vinden. Maar ik heb het gevoel dat er rondom mij een vrij groot gebrek aan kennis is over rechten, statuten, gemiddelde lonen, etc. Ik beschouw mezelf niet echt op de hoogte van dat alles. En ik denk dat we, als artiesten, onze tijd liever besteden aan dingen creëren en niet aan administratieve taken. Ikzelf heb wel een manager die al dat werk voor mij doet, want ik vind het belangrijk om mezelf te omringen door professionals die hier echt in thuis zijn.

 Wat zijn je huidige en toekomstige projecten?

David Poltrock: Ik sta te popelen om te beginnen aan mijn vierde album. Zoals het er nu uitziet, zal het extremer zijn dan de vorige albums. Enerzijds wordt het veel akoestischer, anderzijds veel experimenteler.  Maar ik kan er nog niet veel over zeggen. Eerst moet ik nog enkele muziekprojecten voor een documentaire en films afwerken. Daarnaast gaan we met De Mens ook op tournee, en in het najaar doe ik nog een project met Mario Goossens.

David Numwami: Momenteel werk ik aan een album dat een combinatie is van ‘chanson’ en pop en dat ik graag tegen het einde van dit jaar zou uitbrengen. Die combinatie zorgt ervoor dat mijn stukken nogal bizar zijn soms, wat een van de redenen is waarom men met mij wil samenwerken, denk ik. Ik heb, bijvoorbeeld, twee nummers gemaakt met Moodoïd, samengewerkt met Xavier Veilhan (Biënnale van Venetië), en onlangs heb ik samengewerkt met Nicolas Godin van de groep Air, een album dat binnenkort uitkomt. Daarnaast componeer en schrijf ik mijn eigen nummers en zal ik op 26 april in de Botanique spelen. Ik blijf ook wel componeren en schrijven voor andere artiesten,  en ik blijf actief als sessiemuzikant, dus ik spendeer veel tijd in de studio. En de studio is waar ik de voorkeur aan geef, want een opname, die blijft. Die bevestigt ons werk als muzikanten. Tijdens een concert  gaat het meer om een moment van interactie, terwijl we in de studio stukken opnieuw kunnen opnemen, duizend keer herbeluisteren en herwerken.

Luister naar David Poltrock

Luister naar David Numwami (in afwachting van zijn album) :

Share This :
sluiten

Inloggen Lid worden